Adelheid Roosen figureerde in de spraakmakende reclame van een uitvaartmaatschappij. We gaan allemaal DOOD, toeterde zij in een levendig rode jurk en vuurrode lipstick met een doodskist achter haar en meer van de symboliek van gene zijde. Ik word wel eens met haar vergeleken en dat vind ik een eer!

Broertje dood

Als kind had ik een broertje dood aan de Dood. Ik was er zo bang voor dat ik er niet van kon slapen en menig avondje naar beneden kwam om bij de kachelrand in mijn nachtpon me weer veilig te voelen. Het is existentiele angst, leerde ik later. Maar daar kun je als kind niet bij en ook als volwassene is het een lange tocht gebleken.

Eerste liefje dood

Een paar jaar geleden overleed mijn eerste liefje. Hij had zichzelf verwaarloosd en was blijkbaar klaar met het leven. Geen redden meer aan. Een eenzaam laatste stuk was zijn keus en ik had er moeite mee. Ik wist al wel van gene zijde en dat de dood op aarde niet het einde is van de reis van de ziel die vele levens beslaat. Zijn vertrek deed pijn en zijn omgeving vond het raar dat ik na zoveel jaren die pijn ervoer. Liefde gaat over de dood heen en blijft altijd bestaan, zo ook de liefde van een relatie. Ook al is de relatie voorbij.

Aardse vriendschap van 40 jaren

Onlangs overleed mijn goede vriend Ton, ik kende hem vanaf mijn prille twintigste jaren. Een vriendschap van 40 jaren, we maakten alle lief en leed van elkaar mee. Hij overleed heel plotseling aan een hartstilstand. Ik las dat de ziel vaak 3 jaar tevoren zich voorbereid op de overgang en dan zaken afrond. Ik zag Ton inderdaad anders, meer onthecht in het leven gaan staan en zijn ego schoof opzij. Hij werd voor 100 procent de familyman en genoot van de kinderen van zijn kinderen en zijn vrouw en hij in de rol van grootouders. Hoewel zijn gezin in groot verdriet achter bleef, was zijn tijd wel gekomen, meen ik. Zijn leven was rond. Ik heb op mijn manier met een rouwvrouw afscheid genomen. Een ritueel bij mij thuis en zo liet ik hem in vrede los. De overgang naar gene zijde gaat via de veerman, het moeras of de brug, leerde ik. Ik heb nog nooit zoveel rust omtrent de dood ervaren. Wie de dood aanvaard, kan pas leven, is een gezegde en dat voelt waar voor me.

Rust zacht

Ik had eens een collega bij de gemeente Emmen die erg bang en bibberig was in zijn gedrag. Weinig kleur, altijd in het zwart/grijs gekleed. Hij werd ongeneeslijk ziek en toen dat echt helder was en zijn doodvonnis getekend, ging hij staan. Niets te verliezen, kreeg hij kleur en tekst. Hij steeg boven zichzelf uit en ging voluit leven met zijn ziel aan het roer. Wat een bewondering hadden wij voor zijn manmoedig einde.

Liever vrede

Ik ben niet zo van de acties en de strijd tegen kanker en corona eveneens. Wat je aandacht geeft groeit. Voer je strijd, ga je in gevecht en is er geen vrede en liefde. Het gaat voor mij allemaal over bewustzijnsontwikkeling. En hier op aarde in de polariteit heeft dat immense mogelijkheden. Dit grote te kennen en te weten dat het leven niet van mij is maar door mij heen stroomt en ontvangen kan worden als gift, maakt mij nederig en dankbaar. Geeft mij plek voorbij mijn angsten en laat mij het leven volledig omarmen. Ik vind het jammer dat ik dit niet kan overbrengen aan iedereen, slechts een paar mensen verstaan mij hierin. Die mensen koester ik, ieder mens wil gezien worden immers. Het midden houden tussen mijn waarheid en het gelijk van de ander is een kunst. Doodgaan is het grote loslaten.