Lieve Nannie, 60 werd je vorige week en je riep op tot het schrijven van een liefdesbrief voor jou. Een alternatief feestje nu we niet samen mogen huppelen en springen van de overheid. Elk decennium vier je normaliter uitbundig je verjaardag, maar dit maal gaat het stiller. Misschien is dat ook wel gepast bij een dame die de grens naar wijsheid over gaat hahaha. Bij 60 is er in veel culturen een sabbatical op zijn plek, een pas op de plaats, een jaar van mijmering.

ouwerwets in de gleuf

Je wilde graag handgeschreven geparfumeerde letters, een liefdesbrief die de postbode ouwerwets in de gleuf van je huis zou laten glijen. Die wens schuif ik terzijde, tut mir leit fur dich liebchen. Als ik jou de liefde wil verklaren, dan mag dat op mijn eigen wijze.

Tafels der Liefde

Ik leerde jou kennen door Facebook, we hadden een groep mensen door het land heen, die elkaar intieme ontboezemingen deden. Het zal in de jaren van 2011-2014 zijn geweest, schat ik. Toen we Facebook nog vertrouwden. Er kwamen 2 mooie Tafels der Liefde bij mij thuis uit voort, en een ontmoeting in Bergen aan Zee in het Zeehuis, waarin we als zielsverwanten elkaar in real life ontmoeten en persoonlijke intimiteiten deelden (daar vond ik ook nog de foto bij van ons giebelende hinkelende kinderen).

Ik zie je nog binnen komen. Wat was je verliefd! Je had een prachtig coctail-jurkje aan en je was elektrisch geladen en super slank. Net zo slank als je nu weer bent, ik las dat het Corona-jaar jou deed resetten en dat er een nieuw lief welkom is. Blij ben ik voor je! De liefde doet een mens zo goed, je straalde indertijd aan alle kanten en je kon niet van je geliefde afblijven en hij niet van jou. Dit beeld staat in mijn geheugen gegrift, met jullie zo vol hoogspanning aan mijn aanrecht. Wat je zei weet ik niet meer, maar de intentie waarmee jij je hart deelt, is karakteristiek voor je: Eerlijk, intiem, sensitief en sensueel. Ik bewonderde je gulheid in die liefde, hoe meer hoe beter. Delen was vermenigvuldigen bij jou. Beperking door monogamie was toen niet aan jou besteed, het leek alsof je geen jaloezie kende. Inmiddels weet ik dat dit bij toen hoorde, bij het opnieuw uitvinden van wie je was. Je denkt er nu anders over en daar wil ik het graag met je over hebben. Er schijnt een tijdsgeest op komst waarin we groeien naar polyamore en biseksualiteit omdat we elkaar meer gaan lieven en de exclusieve liefde zou verdwijnen.

Veerkracht

Ooit vroeg een geliefde bij onze scheiding: ‘Maar wat kan er meer dan liefde zijn?’ En daar moest ik verward door de pijn van het-is-over-maar-nog-niet-voorbij, woorden voor vinden. Voor wat ik diep in mij voelde en wist en dat bleek het begrip ‘vrijheid’. Voor mij is het immer de dans tussen beide kanten van dezelfde medaille namelijk ‘liefde en vrijheid’ en als het er op aan komt, dan blieft mijn systeem de expressie van bevrijding. Maar de tijd is nabij dat ik beide kanten leef, dat ze gaan samenvallen. Ik hou me vooralsnog nog even vast aan de wijsheid van Vasumati, mijn dierbare teacher, die een lans breekt voor vrouwen bij het groeien in liefde. Voor het vrouwelijke, ook in mannen, dat gebaat is bij de bescherming en veiligheid van monogamie om tot wasdom te komen. Ik realiseer me dat ik je ook zie als ‘open en onbevangen’ en dat het bijna niet anders kan dat je hierin ook kwetsuren hebt opgelopen. Hoe schoon dat je toch steeds weer terug kwam bij die puurheid. Heet dat niet veerkracht?

Stoere jas aan de kapstok

Door die tafels der liefde werd een band gesmeed tussen ons. Wij ontmoeten elkaar zo eens in de zoveel tijd. Ook toen de liefdesgroep van Facebook uiteen dreef en slechts enkelen van het eerst uur, elkaar actief bleven volgen en opzoeken. Ik herinner me een etentje (2016?) dat jij betaalde in Amersfoort, toen ik op de bodem van mijn emotionele en financiele schatkist zat. Je zag me in ontdane wanhoop, mijn jas van stoerheid aan de kapstok. Een ontroerende herinnering die ik koester.

Pieterpad

De laatste keer dat wij ons troffen, was iets van 3 jaar her, jij kwam met je Buuf het Pieterpad lopen en jullie overnachten het eerste traject bij mij in Groningen. Gezellig was het, door de buuf iets minder intiem dan we van eerder gewend waren en toch fijn en warm. Erna liep ons spoor een beetje dood. Nu ik erbij stil sta is de oorzaak grotendeels op mijn bordje te vinden. Ik keerde de wereld en vrijwel alles en de meeste mensen ik kende, bewust de rug toe. Ik wilde weg van de snelweg en gebaande wegen en mezelf opnieuw uitvinden, een beetje levensmoe was ik eigenlijk. En het had niets met jou of wie ook te maken. Mooi dat jij ons lijntje weer opvree met jouw oproep tot liefde. Precies die energie waar het ooit mee begon tussen ons en de onzen.

Lieve Nannie, ik feliciteer je met je 60-ste levensjaar. Je schittert als wijze vrouw, parel van Amerfoort en de wereld, ik lief je! ik ontmoet je graag weer eens in het echie.

Liefs,

Stijn Hillie

18-1-2021