Ergens einde van de vorige eeuw, op een winterse dag, liep ik met de vader van mijn kinderen een ommetje in de rietlanden van Emmen. Wij woonden daar met onze zoon en dochter aan het water in een fijn huis met vele leuke buren en dat maakte veel goed. Het had heel hard gevroren die nacht en dik ingepakt liepen we langs het meertje dat in 1 nacht dicht lag met een donkere heldere ijsvloer.

Klapwiekend

Onze relatie liep op het einde en die wandeling was eigenlijk wel in vrede. We konden elkaar zien voor wie we waren, in het weten dat het tussen ons voorbij was. Geen verwijten meer, moegestreden en geen verlangen om er nog wat van te maken. Ineens zag ik het. In het midden van het meer zat een zwaan vast gevroren in het ijs. Hoe ze ook klapwiekte, ze kwam niet los. Verbijsterd keken wij beiden naar dit afschuwelijke tafereel. Wat kun je doen?

Een wonder

Zonder na te denken, zonder woorden ook, ondernamen we onze reddingsactie. Ik hield op de wal de hand van mijn man vast en hij helde met zijn lijf over en plantte 1 been op het ijs. Hij stampte met zijn voet zo hard als hij kon. Beiden hielden wij de focus op de zwaan in nood. Je houdt het niet voor mogelijk, het ijs spleet vanaf de kant naar het midden en brak de wintervloer. Een wonder. De zwaan vloog op en was vrij!

Eeuwig trouw

Wat een ontroering voelden we. Ik heb het als een mooi einde van onze relatie ervaren. Een bekrachtiging van hoe we samen in de edelste vorm konden zijn. Kort daarop vond de scheiding plaats. Ik heb nog 9 jaren in het huis aan het water gewoond met de kinderen in co-ouderschap samen met de vader die vlakbij zijn nieuwe huis betrok.

De Zwaan kregen we bijna dagelijks te zien, zij zwom langs het huis. Zij bleef voor altijd alleen. Waarom, laat zich raden. Een zwaan is trouw voor het leven.