Nederland ligt onder een witte deken, alle grote en kleine kinderen spelen dat het een lieve lust is. Heerlijk hoe conventies smelten en we ons in de vrije modus zetten. Mensen zijn leuk! Ik doe een dagelijkse wandeling, dik ingepakt tegen de kou en ontmoet veel mede-wandelaars. Het valt me nu extra op hoe we lopen tutten met onze huisdieren, het zijn onze kinderen. Wat kan iedereen er veel emoties in kwijt.
Mooie rooie meiden
Daar staat de mooie rooie met bijpassende okergele jas, een schots ruitje her en der. Ze staat onder een boom en op haar schouder als een heks, een lapje met grote ogen. Poes Lapje heeft een tuigje om en kijkt naar de boom als ware het een nooit eerder aanschouwd wonder waar piepjes uit komen. Dat zijn nou vogeltjes, hoor ik mam doceren. Ik zeg ‘spring’ tegen het tafereel om de kat uit te nodigen tot oergedrag wat toch ergens in die genen verstopt moet zitten. En ik complimenteer de meiden met hun compositie. Mams vertelt dat ze eenhoog woont in de flat waar we voor staan en dat ze daarom poes als hond uitlaat.
Stokdoof mannetje op het spoor
Op dezelfde wandeling van gister kom ik een vrouw met een buggy tegen met een Jackrussel-achtige erin en een warm plaidje over. Hoofdschuddend in mijzelf bekijk ik het gebeuren. Oma loopt zorgzaam door en bij de spoorwegovergang zie ik haar opnieuw maar nu met hondlief achter haar aan sjokkend. Ze vertelt dat het mannetje stokdoof is en al 17 en dattie altijd op dat spoor gaat treuzelen en zij dan bang is dat… terugblikkend denk ik dat meneer misschien wel juist hoopt dat… Ik heb mijn begrip weer terug en zie de liefde van jaren tussen baas en hond.
Hippe labradoedel
Vandaag. Ik kijk uit het raam en man tilt hond, een hippe kleine reebruine labradoedel, behoedzaam over het besneeuwde pad naar gekuiste oorden en daar mag het kekke ding weer vrij. Wel aan de lijn hoor. Zou het om vieze pootjes gaan of wil de man voorkomen dat hondje het koud krijgt, vraag ik me af. Labradoedels staan er om bekend dat zij niet verharen, het zijn de gemuteerde poedels van weleer. Heel lief en ik hoorde dat zij niet te paaien zijn met voer. Dat is wel slim van ze, vind ik.
Kaya
Vandaag is mijn eerste leasehond dag. Kaya is een hele dag bij mij onder de pannen, nadat we eerst 3 keer alleen gewandeld hebben. Zij komt uit Roemenie en is welopgevoed. Vrijwel geen angst meer te zien maar ze is wel gesteld op beloningen. Als babymeisje heeft zij honger geleden en dat krijg je er nooit uit. Dat gaat ook zo bij mensen, aandacht te kort, beperkingen in voeding, het blijft een oraliteit in het verdere leven. Je wordt nooit een labradoedel. De zon schijnt door de ruiten, mijn hond ligt te rusten. Ik werk thuis met een gezellig hondenmeisje nabij. Laat mij tutten.
Stijn
