Mijn benedenverdieping is bezet door studenten. Ik woon in een smal hoog rijtjeshuis aan de westkant van de stad Groningen en de bovenste 2 verdiepingen zijn mijn domein. De mooie tuinkamer wordt bewoond door een mooie Bonairiaanse, ik hou van haar levenslust. Die kamer heeft inmiddels al menig student af doen zwaaien met diploma, varierend van diverse rechtenbullen, bedrijfskundig master tot aan de onderhavige modemaakster.
Tussen mijn B&B avontuur, voortijdig aan de wilgen gehangen vanwege teveel Corona-rompslomp en de huidige student, was er nog even een vrouw in scheiding, maar die zwaarte wil ik niet weer in mijn huis. Jonge energie laat ik graag van beneden naar boven borrelen, die en mijn trappen houden mij lichtvoetig jong.
En dan hebben we nu het probleem van teveel studenten en te weinig huisvesting in Groningen. Boter op het hoofd van de lokale overheid en de onderwijsinstelling, als je het mij vraagt. Via via werd mij gevraagd of ik plek wist voor een student die een master Farmacie deed en elke dag vanuit een voorstad van Utrecht op en neer ging, want geen kamer te krijgen. Niet te doen natuurlijk 4.5 uur met het openbaar vervoer per dag, met mondkap als extra handicap.
Lang verhaal kort, het jong draagt dezelfde naam als wijlen mijn rode kater, ik kon geen nee zeggen. Hij zit voorlopig in het voorhuis beneden, verre van riant hoor, afgezien van de grootste maat Auping die daar de kamer vult. Van hem hoorde ik dat het voor internationale studenten helemaal moeilijk is om een kamer te vinden, zij worden gediscrimineerd en dat snap ik niet. Ik heb juist veel plezier gehad van de sjeu uit andere landen. Het vooroordeel over jongens die smeerkezen zijn, kan ik echter wel volkomen onderstrepen.
Mijn eerste blijft mijn hartendief
De eerste maakte de meeste indruk, voor haar blijf ik altijd een zwak houden. Het is een dame van begin 30 inmiddels met een dochter, gescheiden en ze woont nu in Denemarken. Ik ben op kraamvisite geweest. Zij is dochter van een traditionele Iraanse gelovige moslima en een Spaanse vader. In Spanje gestart met haar studie rechten trok zij met haar moeder noordwaarts naar Luik. En daar was het vreselijk, dat weet iedereen. Daarom zocht zij het nog hogerop en vervolgde haar studie in het goed aangeschreven Groningen.
Ze was dol op de stad, nog steeds en ik begrijp dat goed. Het is momenteel helemaal hot zelfs, om hier te studeren, leuker dan Amsterdam, Utrecht en vanzelfsprekend Rotjeknor. Mijn eersteling at regelmatig een hapje met mij mee en we filosofeerden diepzinnig over het leven. Ze vertrouwde mij veel toe. Zo werd zij mijn hartendief, snap je? Later werd ik wat zakelijker naar haar opvolgers, dat kwam van beide kanten overigens. Ze is blijven steken op haar noordwaartse spoor in Denemarken. Dat blijft ook zo omdat de Deense wet haar en haar dochter niet het land uit laten gaan, de wet beschermt de vader in zijn ouderlijke recht. Die Denen, ze doen eigenzinnig goede dingen. Ruilen tegen Rutte, kan dat?
Ruilen? Rutte naar noord, ik naar zuid
Het is nimmer mijn ambitie geweest om hospita te worden, zeker niet voor de hele groundfloor. Maar het bloed kruipt in ieder geval tijdelijk, waar het gaan wil. En ondertussen sudder ik over de toekomst. Mijn droom is om met meer huishoudens van gevarieerde pluimage te wonen, voor mij niet alleen ouwe knarren! En dan ter keuze samen doen wat leuk is, met eigen privacy als basis. Samen een gemeenschap vormen met liefdevolle verantwoordelijkheid voor elkaar en het makkelijk in laten vliegen van zorg en zo. Ouderen en jongeren die elkaar helpen met wat ze aan krachten hebben.
En ik droom van 44 eenheden, ik zie kantelen op iedere hoek met een leeuw er bovenop, een numeroloog heeft zo haar voorkeuren. Ik ben in gesprek met professionals die hier handen en voeten aan kunnen en willen geven, hoe fraai is dat! Over 3 jaar zou ik graag een klein appartementje hebben aan de rand van mijn geliefde Grunn en dat dan regelmatig verruilen voor een overwintering in Zuid Europa. Kun je dit ook snappen?
Dromerige groet,
Stijn
