Eigenlijk ben ik een kattenmens maar ik hou van alle dieren. En ben van honden gaan houden. Niet om te hebben maar om te lenen. Suikertante spelen, wel de lusten, niet de lasten. Eerst had ik grote Max en nu heb ik wekelijks Kaya. Net als met kinderen is de eerste je proefkonijn en maakt deze je tot baas. Na het hemelen van Max wenste ik me een ranke opvolger die als een hinde bij mij de trappen op en af zou zoeven. Dat lukt mijn Kaya perfect! 

Mijn leenhond voorziet mij van natuurwandelingen, ik voel mij samen met een viervoeter mans genoeg in eenzaam woud en berg en dal. Lekker geen tekst maar alleen de natuur. Dat was het plan, maar wat blijkt in de praktijk? Ik maak afspraken met andere duo’s, zo ook met Dagoe en zijn akela. Elke week in Noorddijk, liefst vaste prik. Honden houden van duidelijkheid en regelmaat. Vooral Dagoe wordt onrustig als we van de norm afwijken. Bij de ontmoeting weten de honden dat ze van de andere baas een snoepje krijgen en datzelfde ritueel geldt ook voor het afscheid.

Is dat een reu?

Er is een wereld voor me open gegaan. Gisteren op Noorddijk kwamen we een oudere dame in rolstoel tegen. Fors in haar geautomatiseerde zetel nam zij het hele pad in beslag en haar hond aangelijnd, liep in het gras. Ons roedeltje in aantocht had de vrije loop. Met uitpuilende ogen en verschrikte stem riep ze ons : ‘Zit daar een reu bij?’ Uuuh ja… Dagoe is een joekel van dat kaliber, een kruising tussen herder en rottweiler met het hart van een hertje. ‘Want hij pakt hem hoor’, ging de stem van de angst door. Hij was een muisgrijze gespierde Pitbull met fameuze kaken. Moordwapen in de handen van een overduidelijke nitwit. Deze vrouw weet je meteen in dat niet nozele land. Ja ja ik weet het, de honden kunnen er niks aan doen, van nature zijn ze heeeel lief. Ieder wezen is dat in den dop, daar ben ik van overtuigd. Het is de omgeving die de boel verstiert. We passeren zonder kleerscheuren, het lot is ons gunstig gezind, maar zal de volgende reu, toch 50 procent kans, ditzelfde gelukkie kennen?

Op dezelfde wandeling horen we even later kabaal en wederom gaan mijn nekharen overeind. 2 mannen met reuzen van honden midden in de bosjes, in het kreupelhout waar je normaliter niet in gaat. Even later nog zo’n tafereel. Wat is dat? Een stiekeme wedstrijd waarin kemphanen van mannen hun viervoetende slaven inzetten? Je moet wat in Cornonatijd als stoere bodybuilder met opgefokt testeron en sportscholen in lockdown? 

Autonoom en Feminien

Dat heb je niet met katten, die autonomie en verfijnde vrouwelijkheid uitstralen, ik weet weer waarom ik zo van ze houd. Mijn Kaya komt uit het midden oosten, geïmporteerd uit Roemenië heeft zij zich symbiotisch gedrag aangeleerd en red ze het overal. Ze voelt waar de gaten in de energie zitten en dicht ze naadloos. Ze staat haar mannetje als het moet en is voor de duvel niet bang. Alleen voor mannen met donkere stemmen kan ze schrikken, daarin verraadt zich negatieve ervaring. Ze heeft een aandoenlijk scheef bekkie en voor mij is het duidelijk wie dat op zijn kerfstok heeft.

We groeien toe naar een feminiene wereld, dat is logisch zegt Wouter, de man waarmee ik momenteel in een joint venture werk aan projecten in de samenleving. Woongemeenschappen waarin jong en oud elkaar vruchtbaar steunen. Ooit begon ik mijn carrière als opbouwwerker en was ik een stoer bange poepertje. Nu als gerijpte zestiger, roept dat veld mij opnieuw. Het is voorspeld dat dit de eeuw wordt waarin het vrouwelijke zich verheft, verkondigt hij. Vrouwen zijn hierin verder, zo gaat zijn filosofie, en daarom dient hun kracht te worden ondersteund. Ik voel mij als een vis in het water en geniet van mijn grijze haren waartussen de wilde nog weelderig pieken. Ik geniet van het plaatsen van stenen in rivieren en te weten dat beddingen zich verleggen.

30-12-2021