Mijn ouders zijn bijna 90, ja ja ik kom uit een sterk geslacht. Oma werd 102 en zij en mijn opa maakten revoluties mee. Van karresporen in het zandpad tot een vliegtocht met helikopter over hun dorp, waar de hele goegemeente was uitgelopen om te zwaaien naar de avontuurlijke oudjes, een spandoek van een laken op de grond uitgestrekt met “Oudehaske groet u”.

Oudehaske groet U

Ook voor mijn oudjes zijn er aardverschuivingen in hun leven, van brieven en telefoon, naar digitaal verkeer als email, internetbankieren, whatsapp en videocalls. Het vraagt nogal wat aanpassingsvermogen en flexibiliteit terwijl de misverstanden niet van de lucht zijn.

Net als mijn nichten, meestal zijn dit de vrouwelijke oudsten van onze generatie, fungeer ik vaak als intermediair. Mijn ouders zijn gezegend met een groot netwerk aan familie en vrienden, die op natuurlijke wijze, door de tijd heen, uitdunde. Ruzie komt in hun vocabulaire niet voor, je accepteert elkaar met alle gekkigheden en goeie gedrag en je maakt er het beste van, zo tellen hun waarden en normen. Voor veel mensen van hun generatie gaat dat ook op voor het huwelijk, je blijft bij elkaar tot de dood je scheidt. Gelukkig zijn mijn ouders hun hele leven samen blij en liefdevol geweest met en voor elkaar. Zij zijn daarmee een warm voorbeeld voor hun kleinkinderen, die veelal wat anders mee maakten met hun scheidende ouders (ik beken).

Wij appen rond

Een vriendin van hen is stokdoof, telefoneren lukt beslist niet en zij is daardoor de kunst van het whatsappen meesterlijk eigen. Als zij appt verwacht zij van mijn ouders eigenlijk per ommegaande antwoord. Mijn moeder is een digibeet en laat die kunst aan mijn vader, die echter dit niet met 2 vingers in de neus doet. De eerste app die hij mij ooit stuurde, ging met stipjes tussen elke letter, ik zag het puntje van zijn tong er bij wijze van spreken bij. Inmiddels is hij vaardiger geworden, hij bestelt bij Appie de boodschappen online en telebankiert, maar als communicatiemiddel is het appen bijzaak gebleven. Een video aanklikken is niet vanzelfsprekend en ook voor een video-call moet je eerst een telefonische afspraak maken. Maar dan blijkt het wel een fantastisch medium, waarbij alle kleinkinderen in beeld, gesproken kunnen worden.

Chat-room

De dove vriendin appt mij regelmatig met de vraag of ik mijn ouders wil bellen en zeggen dat zij een app van haar hebben gekregen. Gisteren vroeg zij zich af of er iets met de wifi was of dat mijn vader vergeetachtig wordt, want de app van vorige week werd niet beantwoord. Mijn vader, gewaarschuwd door mij, heeft de mobiel doorgespit maar hij kon haar appje niet traceren. Vriendin whatsappt mij pal na dat spitten en zegt dat mijn moeder haar heeft geprobeerd te skypen….Wat een geluk dat het hier niet om schaken gaat.

Ik weet subiet dat dat onmogelijk is en dus een vergissing. Mijn moeder en techniek, dat is vuur en water. Mijn vader zegt dat hij 4 maal een chatje van haar heeft gehad maar geen appje… Ik spreek met mijn heit af dat hij haar zal appen met antwoord op de vraag of ze morgenmiddag komen koffiedrinken. Of ze tijd hebben is nog onduidelijk, want mijn moeder reciteert alle afspraken van de komende week en die van de beoogde koffiedate zit daar vooralsnog niet tussen.

Ik kan de vriendin in ieder geval melden dat mijn vader haar zal appen hierover en als die app binnen is, dat duidelijk is dat zijn wifi het doet. Zoveel is in ieder geval helder. Waar is de good old postduif?

Stijn 25 januari 2022