Gisteren zag ik de foto van een maand geleden, het mooiste en oudste kerkje van Barcelona. We zagen het op 13 maart, onze laatste vakantiedag, wellicht de laatste excursie over de grens voor lange tijd. Want wat schrijven we geschiedenis sinds een maand. En vandaag is het Pasen, het feest van de wedergeboorte.

Do’s en don’ts

Ik kan een beetje terug kijken inmiddels, er ontstaat een perspectief van de do’s en de don’ts. Natuurlijk is het de kunst om je te verheffen in bange dagen, maar het heeft geen zin om te doen alsof. Dus ieder moet langs zijn eigen ravijn de adem voelen stokken om vervolgens bij zinnen gekomen, moed te vatten. De eigen zin weer voelen. Mijn ravijn bestond uit mijn oudjes. Ik ben gezegend met een vader en moeder van ver in de 80. Hoewel het onverteerbaar is dat we hen niet fysiek kunnen bezoeken, leren we er mee leven. En ben ik geraakt door de wijze waarop zij het leven opnemen, bewonderenswaardig. Mijn vader gaat met plastic handschoentjes in training op de homefiets in de gang van hun aanleunflat en met de rollator naar de plaatselijke markt waar hij contactloos de pas zwiert. En Appie bezorgt aan huis. Ik gaf onlangs, vergezeld door mij twee dierbare mannen, een serenade aan hun balkon ter ere van de 88ste verjaardag van mijn moeder. Meer kun je niet doen.

Vrijuit ademen

Mijn B&B en mijn trainingen en coaching vielen prompt stil en net zo prompt, schoot ik in de stress van opdoemende schaarste. Het duurde tot deze week eer ik het zeil van mijn scheepje naar de nu waaiende wind kon zetten. Mijn B&B wordt weer een studentenkamer, de eerste gegadigde komt kijken. En ik zie het helemaal zitten. Heerlijk zo’n ongecompliceerde blije meid in mijn beneden, daar heb ik geen omkijken naar. Binnenkort adem ik weer vrijuit.

Ruimte

Nu het eerste turbulente stof is neder gedaald van een crisis waar we alleen het begin van kennen, en ik zie welke schaapjes ik op mijn droge kan zetten, komt er ruimte. Ruimte voor bezinning, schrijven, ruimte voor mijn tuin met moeshoek. Ruimte voor wat wezenlijk is. We hebben veel verliezen te betreuren, toch hoor ik in mijn omgeving en bij mezelf ook een nieuw geluid. Een vriend appte me vandaag: Wij genieten van de rust en de lente, hoe we ook de nabijheid van ons kroost missen, het is bijna gênant.

Pasen op anderhalve meter

Vandaag is het eerste paasdag en mijn dochter en haar vriend komen vanmiddag uit Utrecht over. Zij reizen samen met hun quarantainegroepje uit Utrecht omdat allen iets in Groningen hebben te doen. Mijn zoon gaat verhuizen, driehoog naar een volkomen uitgewoonde flat. Die moest opgeknapt en ingericht met intimi en morgen gaat hij over. Daar hebben we jonge benen bij nodig, vandaar. Ik heb het er met haar over gehad, we gaan niet huggen en houden verantwoordelijk afstand.

Vanmiddag verstop ik paaseitjes in de tuin. Dit kind houdt van dieren en toen ze als kotertje van negen hoorde dat de Paashaas niet echt bestond, was ze in diepe shock. Dit verraad vanmiddag weer een beetje goedmaken dus.

Fijne paasdagen met en zonder al.

Stijn

12-4-2020