Vroeger had je van die vrouwkes en ja ook mennekes die hun solex parkeerden en gewoon met helm en al de supermarkt binnen wandelden om hun kropje sla en onsje achterham te scoren. Hop in de brommermand en weer verder. Als puber had ik me niet kunnen inbeelden dat ik ooit in dat voetspoor zou belanden. Maar ik beken, tegenwoordig wandel ik Appie binnen met mijn fietshelm op terwijl ik inwendig gniffel vanwege deze gekte van mezelf. Mijn dochter kijkt mij met afgrijzen aan als ik het vertel en mijn tennisvriendin begrijpt mij, weet zelfs dat half New York dit doet: ‘Seks in da city!’

Hoe ouder, hoe gekker

‘Hoe ouder, hoe gekker’ vertaal ik naar mijn hand en ik noem het authentiek leven. Was ik in mijn jongere jaren meer rebels en revolutionair vanuit mijn hart een gepassioneerd veranderaar, het leven leerde me gematigder te worden. Respect te hebben voor het verleden en hoe zaken en mensen waren gegroeid en vanuit het aanvaarden meer ontwikkelingsgericht mij in te zetten. Mijn boosheid en vuur over onrecht werd getemperd en er kwam meer en meer humor bij kijken. Humor is een groot goed, het tilt ons naar een hoger plan. Er is een groot verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen weet ik inmiddels.

Alles voor de main stream

En toch moet het anders met onze status quo vind ik, veel situaties houden waarheden in stand die niet kloppen. Ze blijven een wereld overeind houden met overtuigingen die niet houdbaar zijn en averechts impact hebben, het dient een main stream en gevestigde orde en brengt rust in de tent waar reuring beter past.

Gisteren koos ik vanuit individueel belang om het spel mee te spelen. Het betreft mijn moeder die onlangs weduwe werd en nu met dat gemis erg tegen haar grenzen aan loopt. Zoals die oudere generatie heeft geleerd, pakte ze het in eerste instantie flink op. Flinker dan ze van binnen is, gaat ze naar de eetzaal in haar eentje, doet ze mee aan de bingo, praat ze met buren en ontvangt ze bezoek van familie en vrienden. Na een paar maanden komt de terugslag, de paniek slaat toe en ze is volkomen in de war en bang. Haar bloeddruk schiet alle kanten op en de huisarts schrijft plastabletten voor. Waardoor ze nog meer in de war raakt. Kalmeringstabletten zijn geen optie want het risico op vallen is dan weer groot. Hoe keert de wal het schip? De ouderenpsychiater komt er aan te pas, tot groot schrikbeeld van mijn moeder. Maar gelukkig blijkt de man een uiterst aimabel figuur, mijn moeder houdt er niet over op, hoe aardig wel niet. Hij sprak liefdevol met haar: ‘Wat kan ik voor u doen?’

Persoonlijke aandacht

We besloten tot geen enkele medicatie maar wel extra zorg, een koers van persoonlijke aandacht. En de psych zou mij na een aantal weken bellen om te kijken hoe dan verder. Dat geschiedde gisteren. Ze heeft geen dementie zei ik, het zit in haar angstige persoonlijkheid waardoor ze dingen niet kan onthouden en in de war is. Toch besloten we vanuit praktische overwegingen om het die titel wel te geven, waardoor er meer zorg kan worden aangevraagd. Onze samenleving heeft dementie erkend en hiervoor een groot budget beschikbaar. Het alternatief is een spoor waarin heel veel onderzoek moet leiden tot een andere conclusie, dat doe je een hoogbejaarde niet aan.

Het nieuwe normaal bestaat niet

Een andere erkende psychische aandoening waar geld voor beschikbaar is, is voor de jongere ontspoorden bedoeld, met autisme als erkende vergaarbak. Ik ken iemand die met deze diagnose zijn hulplijnen in het gecompliceerde leven veilig stelt. Daardoor heeft hij een huishoudelijke hulp en psychische begeleiding wanneer nodig. Zo lukt het het hem om een gewaardeerde collega te zijn en een authentiek creatieve baan te vervullen. En in mijn kringetje zit meer volk met een etiketje: Een studente die een kamer bij mij huurt zei bij de kennismaking dat het moeilijk is voor haar om te visiteren en sociaal gezellig over te komen. ‘I am a bit awkward’. De klusser is schizofreen, een buurvrouw emotioneel bovenmatig sensitief, mijn Belgische web-bouwer mentaal in onbalans. Heb je ooit een normaal mens ontmoet? Ik las in de Groene Amsterdammer van juni: Iedereen een burn-out, de enige diagnose van psychisch leed zonder stigma. Seks in da city, betekent voor mij dat iedereen zijn eigen authentieke zelf mag uitdragen met of zonder helm.