Vier jaar jong deed ik mijn eerste podiumervaring op. Ik zat op gymnastiek en aan het einde van het seizoen mochten we onze kunsten vertonen aan vooral familie denk ik. In mijn geheugen staat gegrift hoe we in een lange rij van grote en kleine kinderen achter elkaar, sluip-door allerlei gangen en trappetjes, door de donkere krochten van het theater de Harmonie in Leeuwarden slopen, muisstil want we gingen iets heel belangrijks doen. Ik schat in dat mijn eerste podiumvrees hier is geboren. Aangekomen op dat grote podium in de felle schijnwerpers deden we daar onze kunsten. Ik wist mijn ouders in dat donkere gat en wat doet een hummelmeisje van vier dan? Zij wurmt zich naar de rand van het podium, gaat daar staan in de pose van op 1 been, in haar naakte gympakje en tuurt de duisternis in, op zoek naar heit en mem. Geen notie meer van het partuur en de rest van de groep, herinner ik me deze momenten. Eindelijk zag ik ze en ik zwaaide opgelucht. De zaal lachte, ik vermoed in retroperspectief vertederd, maar ik schrok uit mijn trance en werd me bewust van mijn verzaakte performance.
Balans
Balans vinden, op één been staan, het trauma is daar geboren vrees ik. In mijn yogalessen zoek ik steun aan een muur om deze asana te beoefenen. Tien jaar geleden nam ik tangolessen en ik was te wiebelig, te onzeker om te volgen, dacht ik. Uitermate sensitief zo oordeelde teacher Peter, voortijdig anticiperen op de leider. Ik ben ermee gestopt indertijd, ook omdat ik geen geschikte vaste partner vond. Dan maar niet, was mijn spijtige conclusie. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, het universum bewaarde de vervulling van mijn wens voor een beter moment. Ineens was daar via een vriendin een jongeman, die een danspartner zocht. Okee, ik ben de derde oudere dame in zijn balboekje, maar hij wil dan ook een topdanser worden en heel veel meters maken. We hebben er nu zes lessen op zitten en blijkbaar is het net als fietsen, ergens in het celgeheugen worden de eerder geleerde passen, wakker en hoef ik niet weer bij nul te beginnen.
Leiderschap
Deze partner neemt verantwoordelijkheid voor zijn leiderschap, ook heel bijzonder voor mij om te ervaren. Dat doet iets met mijn gevoel voor veiligheid, ik mag fouten maken want we zijn aan het leren. Naast de gewone lessen, oefenen we ook nog regelmatig samen, zo raken we meer en meer afgestemd. Hoewel ik de traditionele tonen die we op de lessen horen, prachtig vind, trof ik gisteren via Spotify ook moderne muziek waarop de tango lukt. Grace Jones nota bene en If you love a woman. Wow, dan komt het genieten en de overgave aan de dans boven water.
Okselfris
Het is ook lachen met mijn danspartner. Hij heeft ze in soorten en maten. Een langere tengere vrouw die net zo zacht is als ik, zegt hij. Een kleinere dame die technisch goed danst, zij komt tot zijn oksels en dus schenkt hij daar extra aandacht aan als hij met haar danst. En met mij, ik kom met mijn hakken aan bijna gelijke lengte, poetst hij zijn tanden extra goed.
Volgen is een kwaliteit
Laatst vroeg hij mij wat er nu leuk is aan ‘volgen’. En ik zei tot mijn eigen verrassing: Ik leer zo respons te geven op wat zich aandient en intuïtief in het moment te blijven. Voorbij mijn vooronderstellingen en gedachten over hoe het zou moeten, leer ik reactie te geven op wat er werkelijk is. En dat noemt men ook wel vrouwelijk leiderschap.
Jolande van der Meulen
Prachtig verhaal Stijn! Zo mooi verteld dat ik met je mee kan gaan in dat gevoel van overgave en het genieten van het bewegen op mooie muziek. Zo zie je maar, het is nooit te laat om weer opnieuw aan iets te beginnen!
Stijn
Dankjewel Jolande voor je geraaktheid en het delen ervan hier. Mooi als we ons hele leven open blijven voor nieuwe ervaringen als deze dans en bv biljarten 😉