Het komt vast door de toegenomen belangstelling voor de zorg en de ziekenhuizen door dat K-virus, don’t mention its name. Maar ineens komt het gesprek op vroegah, toen het leven nog meer maakbaar leek als nu. En masse werd mijn generatie op kleuterleeftijd opgenomen voor het preventief verwijderen van de amandelen. Die dingen hadden geen nut dacht men en die kon je beter alvast weg knippen, voordat ze gingen ontsteken en de kinderen er ziek van werden. Inmiddels weten we dat moeder natuur hier toch echt een bedoeling mee had en dat het poortwachters zijn juist ter voorkoming van infecties.

Ziekenhuis vol kindjes

In die tijd ging Ellen, mijn vriendin van toen 5, die nergens last van had, samen met haar broertje van 3 onder zeil. Dan was dat mooi in 1 ruk geregeld en konden ze samen, ik schat in op een kermisbedje in de woonkamer, ziek zijn. Zodat moeder haar handen gauw weer vrij had voor serieuzer werk in het huishouden. Opgeruimd staat netjes, lekker efficiënt. Zij heeft vrijwel dezelfde heldere herinneringen aan dat akkefietje, als ik. Zalen gevuld met rijen ledikantjes gevuld met ukken van 3 tot 6 jaar. Geen voeteneind maar alleen hoofdeinden, 2 kleintjes per bedje. En op 1 zijkant van de zaal waren stapelbedden vol met oudere kinderen die zieker werden van de kleine ingreep. De filosofie luide, hoe jonger het kind, des te minder last.

Blubblub

Ergens was bij mij vastgezet dat ik dus met mijn 4 lentes, bofte en niet zo ziek zou worden als de groters. Ik herinner me het huilen van sommige kinderen, ik gaf geen krimp want opgevoed met ‘flink zijn’. Mijn vriendin herinnerde zich dat zij zich niet kon verroeren en dat zij in de verte achter glas haar ouders zag staan kijken, als ware zij in een aquarium. Blubblub…Heel vervreemdend allemaal, hoewel dat woord ons toen nog niets zei.

Chocoprins

Ik herinner me dat ik naar de operatiekamer werd gebracht door een lieve verpleegster en dat er een groot mens met armen en grote handen mij in de operatiestoel liet klimmen. Ik kreeg een zwarte rubberen mondkap op en ik moest diep ademhalen. Bij de derde keer ging ik onder zeil en zag witte engelen om mij heen dansen, ik verkeerde in memorabele gelukzalige sferen. Erna werd ik wreed wakker in het lawaai van die grote zaal gevuld met een meute aan geknipte kinderen. Op enig moment kwam er een zuster bij mij en vertelde me dat mijn ouders er waren om me op te halen.

Dat voelde heel speciaal, weet ik nog. Ze vroeg me: ‘Wil je zelf lopen of zal ik je dragen? Ik aarzelde tussen groot zijn of lekker klein en ik koos voor het laatste. ‘Dragen’ zei ik zachtjes en ergens voelde ik me schuldig, alsof ik saboteerde…ik kon toch heus wel selluf? Maar ik vond het heerlijk op de arm van die lieve verpleegster en liet me dragen en daarna ging ik mee naar huis. De rest ben ik vergeten. Mijn vriendin herinnerde zich dat ze thuis iets lekkers mocht kiezen. Ze mocht ijs, lekker verkoelend voor haar gekortwiekte keeltje. Maar ze koos voor een Chocoprins, die vindt ze nog steeds weergaloos.

Weinig tekst

Dat je denkt dat je iets lekkers moet verdienen, zit er diep in geheid. Met diezelfde vriendin maakte ik dat onlangs mee toen we een uitstapje naar Vlieland maakten. Beiden zijn we geen early risers, wist je dat bewezen is dat avondmensen intelligenter zijn? Wij wilden de hele dag meepikken en kozen daarom tegen onze natuur in, verstandig voor de ochtendboot van negen uur. Dat betekende dat ik stipt om 6.30 uur met mijn gele jongen voorreed om haar op te pikken. Wij zoefden op maagdelijke wegen naar Harlingen, parkeerden op het parkeerterrein, kochten een parkeerkaart en roetsten met onze koffers op wieltjes takketakketakke de weg naar de boot. Blik op oneindig, verstand op zero, hier moest een klus geklaard! Weinig tot geen tekst naar elkaar, gelukkig verstaan wij elkaar ook bij nachtelijk ontij, zonder woorden. Het Friese spreekwoord “Foar de kofje net eamelje” (niet zeuren voordat je koffie hebt gehad) is zowel op mijn als op het Brabantse lijf van Ellen geschreven.

Appelgebak!

Missie geslaagd, geen enkele tegenslag en daar zaten we veel te vroeg, al om 8 uur op het terras van de kade. ‘Koffie met appelgebak’ bestelde ik resoluut en Ellen was solidair. De bestelling arriveerde en ik keek versuft naar het te nuttigen duo. Wat? Appelgebak om 8 uur s’ochtends?? De slappe gierende lach die volgde, luide een heerlijk weekend in.