Onlangs heeft België in navolging van Nederland en nog enkele omringende landen, in de wet opgenomen dat dieren tot een andere entiteit behoren dan dingen. Dieren worden nu ook bij onze zuiderburen erkend als wezens met gevoel. Tot nu viel een koe of hond onder dezelfde noemer als een tractor of hark. De trend om dieren steeds meer serieus te nemen, zet zich door. Gniffelden we in Nederland eerder om de geboorte van de Partij van de Dieren, zelf vond ik het een heerlijke lange neus naar de status quo, nu is het een serieuze partij van betekenis, met waarden die ertoe doen. 

Makke kipjes en wild everzwijn

Ik word steeds meer vegan en ik wed dat we op termijn diereneters als kannibalistische barbaren zullen bestempelen. De laatste jaren was ik zeer bewust met vlees en ik at wild, vanuit het idee dat wilde dieren een puur en goed leven hadden geleid. Maar toen ik onlangs wild everzwijn liet stoven met mooie toeters en bellen, bedoeld voor een feestmaal en de geur alleen al voldoende bleek om er van af te zien, ging er een knopje om. Hoe lang ben jij nog kannibaal? Ik zie bij mijn Appie drukte voor het schap van de vleesvervangers ten faveure van het gangpad met stukken dier. Laten we bidden dat de pregnante geur van kipjes, geregen aan het spit op straat, binnenkort verleden tijd is.

Het laatste eindje van Bram

Als dierenliefhebber smelt ik voor leuke hondjes en slimme katten. Mijn hele leven had ik katten, totdat de laatste het loodje legde en ik besloot dat ik na twee kinderen en vier katten, genoeg gezorgd had. Mijn kater Bram werd een aanhankelijke bejaarde met een schildklierkwaal en een actieradius van noppes, het liefst zat hij op mijn schoot of op de tafel terwijl ik aan het werk was. Te knorren en te mekkeren en bij mijn afwezigheid te jammeren. Geheel in symbiose en dementerend totdat ie aan zijn laatste eindje toe was. 

meisje lust muisjes

Gestreept meisje

Bij mij zijn dieren zijtjes of hijtjes, gender-perikelen zijn nog niet doorgedrongen. Bij een kennis van me is een kat altijd een hij en komt hij niet op schoot. In het voorbijgaan wordt er een enkele keer een robuuste aai gegeven en ’s nachts moeten de mannen (ook het gestreepte meisje) naar buiten. Bij mij moesten ze dan juist naar binnen, onder moeders paraplu. Wij delen wel de mening dat dierenartsen grenzeloos zijn in het helen en vervolgens uitdelen van facturen. En dat zij hun taak verzuimen, sommige baasjes te limiteren om een vermogen aan de darlingen te spenderen.  

What’s next?

What‘s next na vegan? Gaan we na de dieren ook de planten als leven met gevoel zien? En kunnen groenten en fruit dan ook niet meer op de dis? 30 jaar geleden leerde ik eens samen met een vriendin macrobiotisch fonduen met wilde (on)kruiden, gegierd van het lachen hebben we nadien om die karige macrobioten. Het leek een ver-van-mijn-bed-show om dit voor de fun te doen op de zaterdagavond, elk met een emmer water vol voorjaarsakeliet, speenkruid en daslook onder de tafel. Met een Japans tempurabeslagje heel goed te doen. Vandaag at ik iets dergelijks bij de Herbivoor, een vegan restaurantje in de binnenstad van Groningen. Heerlijke aubergines met een krokant laagje kikkererwtenmeel. Ga ik na maken, heb meteen het meel gescoord en mijn gast aan tafel mag straks proeven.

Of maken we van vegan de overstap naar leven van alleen licht, zoals ik van enkele graatmagere kennissen weet? Als ik al over hen vertel kom ik ongeloof tegen, men denkt dat het niet mogelijk is en dat deze mensen stiekem toch eten. Het gaat hen om de vrijheid die niet-eten biedt. Ze lusten wel een wijntje trouwens, en hollen soms naar de winkel voor een sappige kiwi en dat pleit wel voor dat dieet. Waar blijft het gezellig samen tafelen, toch een mondiaal en bij alle volken ingebakken en gekoesterd ritueel.

De hamvraag

En dan nu de hamvraag: Als we vanuit principe geen dieren meer eten, wat schotelen we dan in godesnaam onze huisdieren voor?